Z zeszytu jej marzeń...

DARKabyss

Nie mogła już wytrzymać natłoku myśli o wszystkim i o niczym. Nie potrafiła już znieść tej depresyjnej monotonii która z jednej strony jej nie przeszkadzała a z drugiej doprowadzała do czegoś czego robić nie powinna... Siedząc naprzeciw Niego zaczęła mówić o wszystkim co ją dręczy... O swych myślach samobójczych, o pochłanianiu tabletek jakby to były kolorowe owocowe cukierki, o żyletkach pochowanych gdzieś po kątach w jej pokoju, o jej wewnętrznym bólu, którego pomimo tak wielkiego zasobu słów, nie potrafiła nimi opisać...
Nagle Jej oczy zaczerwieniły się lekko, a dwie duże jak ziarna grochu łzy wypłynęły spod jej powiek. Toczyły się powoli po Jej policzkach, delikatnie i cicho niczym rosa poranna na kosmykach trawy. Wraz z tymi łzami, trochę bólu z jej serca ubyło. A On siedział tylko i patrzył w milczeniu... W oczach jego widać było ból i żal do siebie za to, że nie potrafił Jej uszcęśliwić.
Po chwili poleciały kolejne łzy, które nie spływały już tak delikatnie i cicho. A On nadal milczł, a wyraz Jego twarzy był jeszcze bardziej bolesny jakby ktoś zabierał mu coś co jest dla niego najcenniejsze...
Wraz z kolejnymi łzami jej serce coraz mniej bolało i spływała z niego cała ta złość...
On w końcu drgnął i chwycił Ją za rękę. Poczuła jak nagle przeszywa ją przyjemne ciepło, a w sercu pojawiła się iskierka nadziei na lepsze jutro. Całkiem niespodziewanie otworzył usta co wydało jej się złudzeniem, gdyż rzadko ją pocieszał... Ze wzrokiem skierowanym w ziemie zaczął mówić: "Boję się kochanie, że robię Ci krzywdę, że nie daje Ci szczęścia. Ja Cię kocham i nikt więcej się nie liczy i nie chcę żeby to się kiedyś zmieniło..."
Nagle przerwał. Ciężko było mu wyznawać takie rzeczy... Wziął głeboki wdech i mówił dalej z opuszczoną głową: "Tak cholernie się boję tego, że zostawisz mnie przez moją głupotę i zazdrośc, boję się, że ktoś mógłby mi zabrać Ciebie..."
Znów zamilkł na chwilę. Widać było po nim że z trudnością przychodzi mu to wszystko mówić. Ale z drugiej strony lżej mu było gdy to z siebie wyrzucał. Nagle i po jego policzku łza spłynęła, tak maleńka, prawie niewidoczna. Otarł twarz rękawem swej ciemnogranatowej bluzy i zaczął mówić dalej patrząc Jej tym razem głęboko w oczy: "Nie chcę sprawiać Ci bólu. Zamiast mówić Ci bzdury będę wyznawał Ci miłość, będę wciąż Cię utwierdzał w tym, że mi na Tobie zależy i w tym jaka jesteś piękna, mądra i kochana. Nie robiłem tego nigdy i bardzo żałuje. Przepraszam za siebie Aniołku."
Przez cały czas gdy mówił do niej ona wiedząc, że nie powinna, płakała jak dziecko pozbawione zabawki, nie mogła się powstrzymać... Odgarnęła włosy z swej mokrej twarzy i chwilę jeszcze myślała nad tym co powiedział. Ciężko było jej uwierzyć w jego słowa jednakże ukoiły jej serce...
Siedzieli oboje naprzeciw siebie patrząc sobie w oczy i płakali... Tym razem ze szczęścia. W sercach ich pojawił się płomień nadziei na to, że uda im sie wszystko poukładać i zamknąć wszystkie bolesne rozdziały swego zycia... Po chwili opadli delikatnie w głąb czerwonej, satynowej pościeli i utoneli w gorącej fali objęć i pocałunków, przyrzekając sobie miłość na wieki...