"Monolog ze spisanymi snami"

Monoke

„Monolog ze spisanymi snami”

Wysublimowanym dotykiem
Gładzisz wyimaginowany policzek
Wymyślonej przeze mnie postaci
Lecz zaraz znika jej oddech
Myślisz, ze umiera
Znika jej ciało
Przeraziłeś się, gdzie ona jest?
Spójrz w ogień
Co widzisz?
Spalone na popiół setki stron
Jej uśmiech i oddech
Jej ciało i głos
Jej życie
Spłonęło, bo chciałam
Uśmierciłam ją bo była moja
Bo takie miałam prawo
Bo chciałam pobawić się w Boga

Nie mów mi proszę, ze jestem zła
Ja jestem dobra
Dobra w krzywdzeniu Ciebie
Ale nadal dobra
Do szpiku kości
Cudownie dobra
Nie płacz, wymyślę Ci nową
Nową postać do kochania
Czemu nie chcesz?
Wiesz, ze to nie jest trudne
Będzie lepsza od poprzedniej…

Czemu do mnie krzyczysz?
Ja się tylko o Ciebie troszczę
Zamilcz!
Patrz…
Niknie Ci oddech
Gasną iskry w oczach
Pustką otulam Cię
I nagle znikasz
A ja się śmieję
I wrzucam kolejne zapisane strony
Do czerwonego ognia
I niszczę Ciebie, bo jesteś skomplikowany
Bo nie rozumiałam Cię
Gdy byłeś żywy…

A teraz Epilog swych myśli spiszę
Zrobię Ci grób osnuty jej snami
Pogrzebię Cię w słowach na kartkach papieru
Kończąc monolog z kimś kogo nie ma…