DZIECI ŚMIERCI

witek

patrza na ciebie swoimi oczami
roztelepani w swym smutku płaczą
łzy ich są czarne oblane ich skronie
chcieli by widzieć lecz nie zobaczą
twarz maja bladą i martwe ich usta
kamienne posągi stojąprzed wam
to dzieci śmierci zrodzone z chaosu
idą krok w krok po sladach za nami
nie maja cieni bo są cieniami
nie maja zycia choć serca biją
śmierć już ich dawno wzięła w swe sidła
lecz oni w śmierci dla smierci żyją
zza mgły wyłaniaja się ich twarze
tak smutne jak smutny mroczny dzień
bezsenni bo cóz może dać im sen
jedynie noc odbita gdzie ich cień
nikt z nimi nie chce rozmawiać
bo ich rozmową jest widok śmierci
śmierci tak strasznej choć oczywistej
jej siłe oni poznaja pierwsi
nikt nie zapłacze po ich utracie
nie zauważy nikt czy jeszcze są
a chcieli byc tacy jak wszyscy
lecz zostawali ciągle za mgłą
ale powstaje teraz pytanie
kim my jesteśmy i jak żyjemy
może jesteśmy tacy jak oni
tylko na razie tego nie wiemy
może jak oni też nie wiedzieli
żyli w tym swiecie i własnym zyciem
na nas mówili ludzie zza cienia
nie oni, lecz my jesteśmy odbiciem..