Kutulu

lyall

Zamarły w świętym splocie języki
Czyniąc namiętny taniec kłamstw
Spoza gwiazdy Arra w języku Skryby
W języku Babilonu Ur

Wilkołaki głoszą nieznane imię w pędzie nocnego wiatru
Cichy, subtelny głos ucisza niepokój duszy
Gdy nadejdzie pora krzyki pogwałcą niecierpliwość
A ciężar duszy zdecyduje o miejscu jej spoczynku

Niech się objawią chciwe myśli wędrowców po Pustkowiach
Ich chłód obmyje rozdarte rany
Twój miecz nadal wypełnia braki miłości
Jest częścią Bramy Ganzir

W Tobie jest światło przemiany
Droga przez Krainę Wschodu
Gdzie odnajdę ognisty oddech Naga
Poznam strach

Krzyki miłości
Rytuałem chaosu i nieporządku
W wiecznym tańcu planet Twego układu słonecznego
Którego koniec oznacza początek spisania miłości

Słowem była łza uwięziona wśród Gór Masshu
W tańcu rzęs na chwałę Starych Bogów
Gdy krew pożera wspomnienia.
Kutulu - słowo śmierci wyryte prawem miłości!

R!@

:oklaski:

masz u mnie 5 za ten wiersz
tylko jakby wilkołaki na wilki zmienić byłoby chyba lepiej (przynajmniej dla mnie).

Pozdrowienia z dystansem
R!@